اسپیرامایسین یک عامل ضد میکروبی ماکرولید عمدتاً باکتریواستاتیک با فعالیت بر علیه کوکس ها و میله های گرم مثبت، کوکس های گرم منفی و همچنین لژیونلاها، مایکوپلاسماها، کلامیدیا، برخی از انواع اسپیروکت ها، توکسوپلاسما گوندی و کریپتوسپوریدیوم است.
اسپیرامایسین یک ماکرولید حلقه ای 16 عضوی است که در سال 1952 به عنوان یک محصول از Streptomyces ambofaciens کشف شد که از سال 1955 به صورت خوراکی و از سال 1987 به صورت تزریقی در دسترس بوده است. ارگانیسم های مقاوم شامل انتروباکتری ها، سودومونادها و کپک ها هستند.
لازم به ذکر است که مکانیسم اثر ماکرولیدها برای مدتی مورد بحث بوده است. اسپیرامایسین، یک ماکرولید 16 عضوی، با اتصال به زیر واحدهای ریبوزومی باکتریایی 50S با استوکیومتری 1:1، جابه‌جایی را مهار می‌کند. این آنتی بیوتیک یک مهارکننده قوی اتصال به ریبوزوم هر دو بستر دهنده و گیرنده است. مکانیسم اولیه اثر با تحریک تفکیک پپتیدیل-tRNA از ریبوزوم ها در حین جابجایی انجام می شود.
از آنجایی که اسپیرامایسین در استخوان و غدد بزاقی باقی می ماند و به مدت طولانی در بزاق به غلظت بالایی می رسد، عمدتاً توسط دندانپزشکان و متخصصان گوش و حلق و بینی استفاده می شود. به دلیل غلظت زیاد در بافت لنفاوی لوزه پیشنهاد شده است که از اسپیرامایسین در پیشگیری از عفونت های مننگوکوکی استفاده شود. به مایع مغزی نخاعی نمی رسد. سمیت آن نسبتاً کم است.
اسپیرامایسین برای درمان بسیاری از انواع عفونت ها استفاده می شود. این اغلب برای درمان توکسوپلاسموز در زنان باردار استفاده می شود زیرا اسپیرامایسین احتمال ابتلای نوزاد متولد نشده به عفونت را کاهش می دهد. اسپیرامایسین همچنین ممکن است برای سایر مشکلاتی که توسط پزشک تعیین شده است استفاده شود. برای سرماخوردگی، آنفولانزا، یا سایر عفونت های ویروسی کار نمی کند
عوارض اسپیرامایسین
مکن است استغاده از این ماده عوارضی مانند تهوع، استفراغ، اسهال و بثورات پوستی را به دنبال داشته باشد
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.